Ulica Williama Heerleina Lindleya w Warszawie
| Filtry | |||||||||||||||||||||||||
 Ulica Lindleya przy ulicy Oczki, widok w kierunku północnym | |||||||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy  | |||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||||||||||||||
 52°13′27,9″N 20°59′49,9″E/52,224422 20,997182
| |||||||||||||||||||||||||
Ulica Williama Heerleina Lindleya − ulica w dzielnicy Ochota w Warszawie.
Opis
[edytuj | edytuj kod]Ulica powstała przed 1842 rokiem jako przedłużenie ul. Żelaznej od Al. Jerozolimskich na południe, początkowo do ul. Nowogrodzkiej[1]. W latach 1852−1856 przeprowadzono drogę gruntową do ul. Nowowiejskiej, którą przed 1875 rokiem, po zasypaniu istniejących tam glinianek, przekształcono w uregulowaną ulicę[1]. Po wybudowaniu Zespołu Stacji Filtrów ulicę Żelazną skrócono, likwidując odcinek między ulicami Nowowiejską i Koszykową[1]. Po utworzeniu w 1893 roku placu Starynkiewicza ulica stała się jego wschodnią pierzeją[1].
W latach 1897−1901 na terenie dawnego folwarku świętokrzyskiego między ulicami: Nowogrodzką, Żelazną i obecnymi Oczki (wtedy Wspólną) i Chałubińskiego (Teodora) wzniesiono kompleks Szpitala Dzieciątka Jezus, przeniesionego tam z placu Wareckiego[2]. Od strony ul. Żelaznej wzniesiono frontowy budynek administracyjny z ambulatorium[3]. Symetrycznie wzdłuż skrzydeł budynku administracyjnego powstały dla potrzeb szpitala dwie niewielkie świątynie: kościół Dzieciątka Jezus i cerkiew Matki Boskiej Nieustającej Pomocy[4]. Z placu Wareckiego przeniesiono i w 1901 roku ustawiono przy ulicy obelisk upamiętniający przyszpitalny cmentarz[5].
W 1905 roku po wschodniej stronie ulicy założono skwer Alfonsa Grotowskiego[6].
W 1927 roku rozebrano cerkiew Matki Boskiej Nieustającej Pomocy[7]. W 1933 roku odcinkowi ulicy Żelaznej na południe od Al. Jerozolimskich nadano nazwę Williama Heerleina Lindleya[8], głównego inżyniera budowy wodociągów i kanalizacji w Warszawie[9]. Jednocześnie podjęto decyzję o zachowaniu przy nowej ulicy dotychczasowej, początkowej numeracji ul. Żelaznej[1].
Około 1930 roku pod numerem 14 wzniesiono budynek Okręgowej Izby Skarbowej[10].
Podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 roku spłonął i został częściowo zburzony budynek administracyjny Szpitala Dzieciątka Jezus[11]. W czasie bombardowań poważnie uszkodzony został również kościół[12]. Podczas powstania warszawskiego w 1944 roku zniszczeniu uległy dwie kamienice na rogu Al. Jerozolimskich[13].
W sierpniu 1946 na skwerze Grotowskiego pożegnano 107 młodych Jugosłowian, którzy pracowali ochotniczo przy odbudowie Warszawy[14]. Dla upamiętnienia ich pracy na rogu ulic Lindleya i Koszykowej odsłonięto głaz z wykutym napisem[14][15].
W 1956 roku w miejscu budynku administracyjnego ukończono budowę gmachu Kliniki Ortopedycznej Szpitala Dzieciątka Jezus zaprojektowanego przez Władysława Borawskiego[11]. Gmach został znacznie wydłużony w kierunku ul. Oczki, zajmując teren, na którym znajdowała się cerkiew[11].
Ważniejsze obiekty
[edytuj | edytuj kod]Obiekty nieistniejące
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 60. ISBN 83-88372-24-6.
- ↑ Zofia Podgórska-Klawe: Szpitale warszawskie 1388–1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 219.
- ↑ Zofia Podgórska-Klawe: Szpitale warszawskie 1388–1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 220.
- ↑ Piotr Paszkiewicz: Pod berłem Romanowów. Sztuka rosyjska w Warszawie 1815–1915. Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1991, s. 107. ISBN 83-900047-7-1.
- ↑ Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 82. ISBN 83-88372-24-6.
- ↑ Marian Gajewski: Urządzenia komunalne Warszawy. Zarys historyczny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979, s. 364. ISBN 83-06-00089-7.
- ↑ Paweł Przeciszewski: Warszawa. Prawosławie i rosyjskie dziedzictwo. Warszawa: Agencja Wydawnicza Egros, 2011, s. 116. ISBN 978-83-89986-73-3.
- ↑ Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 340. ISBN 83-86619-97X.
- ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 425. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 83. ISBN 83-88372-24-6.
- ↑ a b c Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 65. ISBN 83-88372-24-6.
- ↑ Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 80. ISBN 83-88372-24-6.
- ↑ Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 61. ISBN 83-88372-24-6.
- ↑ a b Kronika wydarzeń w Warszawie 1945−1958. „Warszawskie kalendarz ilustrowany 1959”, s. 33, 1958. Wydawnictwo Tygodnika Ilustrowanego „Stolica”.
- ↑ Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004, s. 160. ISBN 83-912463-4-5.