Класічная меха́ніка — механіка, якая зыходзіць з класічных уяўленняў аб прасторы і часе і мае сваёй асноваю Еўклідаву геаметрыю і законы Ньютана. У XIX — XX стст. была выяўлена памылковасць некаторых базавых палажэнняў класічнай механікі. Але, нягледзячы на гэта, законы класічнай механікі з добрай ступенню дакладнасці апісваюць рух макраскапічных цел. Класічная механіка з'яўляецца адной з дзвюх асноўных падгалін механікі, якая мае справу з наборам фізічных законаў, якія апісваюць рух цел пад дзеяннем сістэмы сіл. Рух цел вывучаецца здаўна, што робіць класічную механіку адным з найстарэйшых і найбуйнейшых суб'ектаў у галіне навукі, тэхнікі і тэхналогіі.
Тэрмін «класічная механіка» быў прыдуманы у пачатку XX стагоддзя для апісання сістэмы фізікі, якая была распрацавана Ісаакам Ньютанам і многімі яго сучаснікамі-натурфілосафамі і грунтуецца на ранейшых астранамічных тэорыях Іагана Кеплера, якія ў сваю чаргу былі заснаваны на дакладных назіраннях Ціха Брагэ і наземных даследаваннях руху снарада Галілея. З таго, што гэтыя аспекты фізікі былі распрацаваны задоўга да з'яўлення квантавай механікі і тэорыі адноснасці, некаторыя крыніцы выключаюць тэорыю адноснасці Эйнштэйна з гэтай катэгорыі. Аднак шэраг сучасных крыніц уключаюць у паняцце рэлятывісцкую механіку, якая, на іх думку, уяўляе сябой класічную механіку ў яе найбольш развітай і найбольш дакладнай форме.
Пачатковы этап у развіцці класічнай механікі часта называюць ньютанаўскай механікай; ён звязаны з фізічнымі паняццямі і матэматычнымі метадамі, вынайдзенымі самім Ньютанам, паралельна з Лейбніцам, і іншымі вучонымі. Пазней былі распрацаваны больш абстрактныя і агульныя метады, якія прывялі да перафармулёўкі класічнай механікі, вядомай як механіка Лагранжа і гамільтанаўская механіка. Гэтыя дасягненні былі зроблены ў асноўным у XVIII і XIX стагоддзях.
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Класічная механіка
